De kinesitherapeutische hulpverlening richt zich in het algemeen op het behoud en het vergroten van de kwaliteit van het bewegen. Ze is van toepassing op mensen met een variabele zorggraad en zorgbehoeften, ongeacht de leeftijd en de levensfasen waarin zij zich bevinden.

De kinesitherapeut werkt samen met de patiënt aan zijn herstel. Door rekening te houden met de meest functionele aspecten van de patiënt streeft hij ernaar om de fysische mogelijkheden, activiteiten en participatie van de patiënt te bevorderen. Hierbij maakt hij gebruik van volgende technieken:

Allerlei technieken zoals bepaalde massagetechnieken, oscillerende technieken, lichte stretching, ... worden vaak gebruikt met spierontspannend effect, versoepeling van de weefsels, het verminderen van littekenweefsel, enz. Andere technieken bestaan erin de patiënt uitwendige stimuli te geven zoals ultrasone stimuli en electrostimulatie. Hier wordt dus gebruik gemaakt van fysisch aangewende toestellen.

Pijn gaat dikwijls gepaard met een periode van rust of immobiliteit. Op lange termijn kan dit leiden tot een vicieuze cirkel waarbij de conditie van de patiënt steeds verslechtert. Via een aangepast trainingsschema zal de kinesitherapeut de patiënt helpen om zijn conditie te verbeteren. Revalidatie kan soms elke dag nodig zijn.

De huidige visie is om de patiënt zo autonoom en actief mogelijk te laten handelen in plaats van een behandeling toe te dienen aan een passief iemand.

De kinesitherapeutische benadering heeft een belangrijke plaats in de multidisciplinaire aanpak van pijn (arts, osteopaat, psycholoog, verpleegkundige, chiropractor, acupuncturist,…). Haar doel is voornamelijk om rechtstreeks of onrechtstreeks pijn te verlichten of revalidatie tot stand te brengen.